การแยกความแตกต่างของคำที่เหมือนกันในภาษาไทยเป็นอุปสรรคสำคัญสำหรับผู้เรียนภาษาไทย เพราะคำเหล่านี้มีความหมายที่คล้ายคลึงกัน แต่มีความแตกต่างในวิธีใช้และบริบทที่เหมาะสม เช่นคำว่า "รัก" และ "ชอบ" 둘皆หมายถึงการชอบอะไร แต่ "รัก" มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่า "ชอบ" และใช้กับบุคคลที่มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดในขณะที่ "ชอบ" ใช้กับสิ่งของ สถานที่ หรือกิจกรรมทั่ว ๆ ไป แล้วคำว่า "ไป" และ "เดิน" 둘皆หมายถึงการย้ายตำแหน่ง แต่ "ไป" ใช้เป็นคำทั่ว ๆ ไปในขณะที่ "เดิน" มีความหมายเฉพาะเจาะจงถึงการย้ายตำแหน่งด้วยการเดินเท้า นอกจากนี้ คำที่เหมือนกันในภาษาไทยยังมีความแตกต่างในระดับความเป็นทางการและความเป็นประจำวัน เช่นคำว่า "วินัย" และ "กฎหมาย" 둘皆หมายถึงกฎที่ควรปฏิบัติ แต่ "วินัย" ใช้ในบริบททางวิชาการและทางวัฒนธรรมในขณะที่ "กฎหมาย" ใช้ในบริบททางกฎหมายและทางทะเบียน เพื่อเอาชนะความยากเหล่านี้ ผู้เรียนควรศึกษาคำที่เหมือนกันในภาษาไทยอย่างละเอียดและเพจระมัดระวังถึงความแตกต่างของการใช้และบริบทที่เหมาะสม การอ่านหนังสือและฟังวารสารภาษาไทยยังช่วยให้ผู้เรียนรู้จักคำที่เหมือนกันในภาษาไทยและเข้าใจถึงการใช้คำเหล่านี้ในบริบทได้อย่างถูกต้อง การฝึกแยกความแตกต่างของคำที่เหมือนกันในภาษาไทยไม่ได้เป็นเรื่องง่าย แต่ด้วยการฝึกฝนและการศึกษา อย่างชั่วข้าม ความยากเหล่านี้ก็สามารถเอาชนะได้อย่างมั่นใจ

ภาษาไทยมีความหลากหลายของคำศัพท์เนื่องจากมีการรับเข้าคำศัพท์มาจากภาษาอื่น เช่น ภาษาพรังก์สี, ภาษากัมพูชา และภาษาพาลี ซึ่งทำให้การเรียนรู้คำศัพท์ภาษาไทยยากขึ้น เพราะผู้เรียนต้องจดจำรูปแบบการเขียน คำออกเสียง และความหมายของคำศัพท์เหล่านี้ คำศัพท์จากภาษาพรังก์สี เช่น "คอฟฟี่" จากคำ "coffee", "โทรศัพท์" จากคำ "telephone" มักมีความคล้ายคลึงกับคำในภาษาพรังก์สี แต่มีการเขียนและออกเสียงที่แตกต่างออกไป นอกจากนี้ คำศัพท์จากภาษาพาลี และภาษาพรังก์สีบางคำมีความหมายที่คล้ายคลึงกัน แต่มีความแตกต่างในระดับความเป็นทางการและความเป็นประจำวัน นอกจากนี้ คำศัพท์ภาษาไทยยังมีคำที่มีความหมายคล้าย ๆ แต่มีความแตกต่างในความลึกของความหมาย คำเช่น "รัก" และ "ชอบ" 둘다หมายถึงการชอบอะไร แต่ "รัก" มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่า "ชอบ" เพื่อเอาชนะความยากเหล่านี้ ผู้เรียนควรจดจำคำศัพท์ในกลุ่มของคำที่มีความหมายคล้าย ๆ หรือมาจากต้นกำเนิดเดียวกัน และฝึกใช้คำศัพท์เหล่านี้ในประโยคและบทความเพื่อเข้าใจถึงความแตกต่างของคำศัพท์เหล่านี้ได้อย่างดี การอ่านหนังสือและฟังวารสารภาษาไทยยังช่วยให้ผู้เรียนรู้จักคำศัพท์ใหม่และเข้าใจถึงการใช้คำศัพท์ในบริบทได้อย่างถูกต้อง

ภาษาไทยมีลักษณะสำคัญที่ทำให้ผู้เรียน感到สับสนคือ คำบ่งคุณลักษณะและคำบ่งปริมาณมักจะอยู่หลังคำนามที่ถูกซึ่งตรงข้ามกับภาษาอื่น ๆ เช่นภาษาจีนและภาษาอังกฤษ ในภาษาไทย คำบ่งคุณลักษณะเช่น "สวย", "ใหญ่", "เล็ก" จะต้องอยู่หลังคำนาม ตัวอย่างเช่น "ผู้หญิงสวย", "บ้านใหญ่" นอกจากนี้ คำบ่งปริมาณเช่น "หนึ่ง", "สอง", "สาม" ก็ต้องอยู่หลังคำนามด้วย เช่น "มือสอง", "ลูกสาม" นอกจากการวางตำแหน่งคำบ่งหลังคำนามแล้ว คำในประโยคภาษาไทยยังมีความยืดหยุ่นในการวางตำแหน่ง คำที่สำคัญจะถูกวางไว้ในตำแหน่งที่ชัดเจนเพื่อเน้นความหมาย สิ่งนี้อาจทำให้ผู้เรียนสับสนและเขียนประโยคผิดพลาด เพื่อ/master ความยากเหล่านี้ ผู้เรียนควรศึกษาและฝึกเขียนประโยคภาษาไทยอย่างสม่ำเสมอ การอ่านหนังสือภาษาไทยและฟังวารสารไทยทุกวันจะช่วยให้เข้าใจรูปแบบของภาษาไทยได้ดีขึ้น นอกจากนี้ การใช้แอปพลิเคชันและเว็บไซต์สำหรับการเรียนภาษาไทยที่มีคำแนะนำและวิธีใช้ประโยคที่ถูกต้องยังช่วยให้ผู้เรียนเข้าใจและใช้ภาษาไทยได้อย่างถูกต้องและมั่นใจยิ่งขึ้น

การจดจำและออกเสียงของเสียงสูงต่ำในภาษาไทยเป็นอุปสรรคสำคัญสำหรับผู้เรียนภาษาไทย เพราะความแตกต่างเล็กน้อยของเสียงสูงต่ำอาจทำให้ความหมายของคำว่าแตกต่างกันอย่างมาก ภาษาไทยมีห้าเสียงสูงต่ำ คือ เสียงตรง เสียงลมช้า เสียงลมเร็ว เสียงสูง และเสียงต่ำ แต่ละเสียงสูงต่ำมีความหมายที่แตกต่างกัน ตัวอย่างเช่นคำว่า "ม้า" เมื่อออกเสียงด้วยเสียงลมช้า หมายถึงสัตว์ม้า แต่ถ้าออกเสียงด้วยเสียงตรง คำว่า "มา" จะหมายถึงการเข้ามา หรือการมาถึง อีกประเด็นหนึ่งคือ ความยากในการจดจำเสียงสูงต่ำของคำ ๆ ในภาษาไทย เพราะไม่มีกฎทั่วไปที่ช่วยให้ผู้เรียนระบุเสียงสูงต่ำของคำใดคำหนึ่งได้อย่างชัดเจน ผู้เรียนต้องจดจำเสียงสูงต่ำของคำแต่ละคำในแบบที่เป็นธรรมชาติ ซึ่งอาจใช้เวลาและความพยายามมาก เพื่อเอาชนะความยากเหล่านี้ ผู้เรียนควรฝึกออกเสียงคำศัพท์ในภาษาไทยอย่างสม่ำเสมอ โดยเริ่มจากคำที่มีความจำเป็นและใช้บ่อย เช่น คำที่ใช้ในการติดสิ่งแวดล้อม คำที่ใช้ในการสื่อสาร และคำที่ใช้ในชีวิตประจำวัน นอกจากนี้ ผู้เรียนยังสามารถใช้เทคโนโลยีเพื่อช่วยในการเรียนรู้ เช่น การใช้แอปพลิเคชันสำหรับการเรียนภาษาไทย การดูวิดีโอสอนภาษาไทย และการฟังเพลงหรือรายการโทรทัศน์ในภาษาไทย เพื่อช่วยให้เข้าใจและจดจำเสียงสูงต่ำของภาษาไทยได้ดีขึ้น

การเรียนรู้ภาษาไทย อักษรเป็นจุดเริ่มต้นที่ยากที่สุด สำหรับผู้เรียนภาษาไทยที่ไม่มีภูมิ.Backgroundภาษาใด ๆ แล้ว สิ่งแรกที่ต้องทำคือ覚えอักษรภาษาไทย ซึ่งมีจำนวนมากถึง 44 ตัวอักษรพยัญชนะ และ 32 ตัวอักษรสระ พร้อมด้วยเครื่องหมายพิเศษที่ใช้ในการปรับเสียง ตัวอักษรพยัญชนะของภาษาไทยมีความซับซ้อนในรูปแบบของตัวอักษรต่าง ๆ ซึ่งมีลักษณะและรูปร่างที่แตกต่างกันอย่างมาก บางตัวอักษรมีลักษณะคล้ายตัวเลข เช่น ตัวอักษร "ก" ซึ่งมีรูปร่างคล้ายตัวเลข 3 ที่หันตะแคงขวา บางตัวอักษร則มีลักษณะคล้ายสิ่งของในชีวิตประจำวัน เช่น ตัวอักษร "จ" ซึ่งมีรูปร่างคล้ายหยดน้ำ ส่วนตัวอักษรสระของภาษาไทยนั้น มีความซับซ้อนมากกว่าตัวอักษรพยัญชนะ เพราะต้องใช้การรวมตัวอักษรด้วยกัน และมีลักษณะการตั้งตำแหน่งที่แตกต่างกัน บางตัวอักษรสระต้องตั้งไว้ด้านบนของตัวอักษรพยัญชนะ บางตัว则ต้องตั้งไว้ด้านล่าง บางตัวตั้งไว้ด้านซ้ายหรือด้านขวา เช่น สระ " า " ต้องตั้งไว้ด้านขวาของตัวอักษรพยัญชนะ ส่วนสระ " เ - า " ต้องตั้งไว้ด้านบนและด้านซ้ายของตัวอักษรพยัญชนะ นอกจากนี้ การเขียนภาษาไทยยังมี 규칙ในการเชื่อมตัวอักษรที่ต้องปฏิบัติตาม ซึ่งแตกต่างกันไปในแต่ละสังกัดภาษาในประเทศไทย เช่น บางสังกัดภาษาเขียนตัวอักษรติดกันตรง ๆ บางสังกัด则ต้องเว้นระยะห่างระหว่างตัวอักษร เพื่อที่จะสามารถเขียนภาษาไทยได้อย่างถูกต้อง ผู้เรียนต้องฝึกฝนการเขียนอักษรเป็นจำนวนมาก และจำกัดความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในระหว่างการฝึกฝนด้วยการตรวจสอบและแก้ไขผิดพลาดที่เกิดขึ้นในแต่ละครั้งเพื่อให้สามารถเขียนภาษาไทยได้อย่างแม่นยำและดีขึ้นในทุกวัน